Bir gün, yine yalnız hissettiğim bir akşamda, cesaretimi topladım ve Murat’la konuşmaya karar verdim. “Murat, seninle konuşmamız lazım,” dedim. Gözlerini ekrandan ayırmadan, “Ne var Ayşe?” diye cevap verdi. İçimden derin bir nefes alarak, “Bizimle, evliliğimizle ilgili bir sorun olduğunu düşünüyorum. Sanki birbirimizden uzaklaşıyoruz. Eskisi gibi değiliz,” dedim.

Murat, nihayet bana dönüp baktı. “Ne demek istiyorsun Ayşe? İşim çok yoğun, eve geldiğimde sadece biraz dinlenmek istiyorum. Lütfen sorun çıkartma,” dedi.

Bu cevap, içimde biriken tüm duyguları patlatan bir tetikleyici oldu. “Sorun çıkartmak mı? Sadece biraz ilgi ve anlayış istiyorum. Evliliğimizin bu hale gelmesinden dolayı çok üzgünüm,” dedim.

Murat’ın yüzündeki ifadesizliği görmek, içimi daha da acıttı. “Ayşe, hayat her zaman tozpembe olamaz. Gerçek dünyada işler böyle yürüyor. Lütfen abartma,” dedi ve tekrar televizyona döndü.

O gece, gözyaşlarımı yastığıma gömerek uyumaya çalıştım. Artık anladım ki, Murat ile aramızdaki mesafe sadece fiziksel değil, duygusaldı da. Yıllar geçtikçe, bu mesafe daha da büyüdü ve ben kendimi her geçen gün daha yalnız hissettim.

Bir gün, kendimi dışarı atmaya karar verdim. Sokaklarda amaçsızca dolaşırken, bir.