“eğitmenim, doğuluyum, dürüstüm” diye hava atıyor. Yemediği halt yok. Bir de annesi yaşında Şükran diye bir kadını idare ediyor. Emin olduğum bir şey var boynuzlarımın ren geyiğini geçtiği. Bu arada beni de, ailemi de dolandırdı. Bu arada ben mi ne yapıyordum, çocuğuma hayatta kalmayı öğretiyordum. Çocuğumun eğitimiyle ilgili bana hiç yardım etmedi, sadece kendini mutlu etmeye çalıştı, üzülüyorum, her gün ağlıyorum. 13 yılımın bir saniyesini bile helal etmiyorum. Boşandıktan sonra kayınvalidemi aradım, okul açılana kızıma bakar mısınız diye sordum. Terapiler için oğlumla doktora gidecektim. Bu sırada kayınpederimin, madem boşanırken bakarım diye aldı, baksın, bakamayacaksa yetimhaneye versin diye bağırdığını duydum. 13 yıl boyunca insanların bu kadar adi olabileceklerini tahmin etmemiştim, ki boşanırken nafaka bile istemedim. Ben de telefonda, “Söyle ona, her namazın ardından can çekişe çekişe ölsün diye dua edeceğim” dedim. İki çocuğumun üzerine yemin ederim, evliliğim boyunca hiçbir erkeğe başımı kaldırıp bakmadım. Bunları hak etmedim ben.