İşte oradaydı. Max’in uzun yıllardır görmediği kadın… ve yine de onu hemen tanıdı.

— …Emma?.. — diye fısıldadı.

Kadının yüzü soldu ve elini göğsüne koydu:
— Max?..

Bir an – ve geçmiş, şimdiki zamana hücum etti. Bakışlar, jestler, hatta tutulan nefesler – hepsi çok tanıdıktı.

Üniversitedeyken Emma onun en büyük aşkıydı. Birlikte hayaller kuruyor, planlar yapıyorlardı ve gelecekleri çok açık görünüyordu.

Ancak Max başka bir şehirde umut vadeden bir staj teklifi aldığında her şey değişti. Ayrıldı. Kavga yok, dram yok.

Aşk yerine kariyeri seçti. Sonra telafi edeceğini düşündü. Ama çok geçti. İletişimlerini kaybettiler.

Ve yıllar sonra bile, onun gözlerinde hâlâ aynı derinliği görüyordu.

Emma onu içeri davet etti. Çocuklar odaya koştular. Küçük, mütevazı bir daire, ilaç kokusu, masada yarı dolu bir fincan çay. Her şey hastalık, mücadele ve dayanıklılıktan bahsediyordu.

— Sen… burada mı yaşıyorsun? — diye sordu nazikçe.

— Boşandıktan sonra ailemin yanına geri döndüm. Sonra vefat ettiler… Çocuklarla burada kaldım. İş, ev ve şimdi… hastalık. Doktorlar net bir şey söylemiyor ama elimden gelenin en iyisini yapıyorum. Onlar için — odayı işaret etti.

Max gözlerini ondan ayırmadan oturdu.

— Seni aradım Emma. Ama belki de yeterince aramadım. Seni rahatsız etmemenin daha iyi olacağını düşündüm. Dünyanın tüm zamanına sahip olduğumu düşünerek ayrıldım. Ama gerçekten ihtiyacım olan her şeyi geride bıraktım. Seninle.

İçini çekti ve gözyaşları arasında gülümsedi:
— Ben de seni sık sık düşündüm. Evlendikten sonra bile. Hayat devam ederken bile. Seni asla… unutmadım.

Max uzanıp nazikçe parmaklarını tuttu.

— Kalmama izin ver. Sana yardım edeyim. Bir yabancı gibi değil. Seni bir daha asla yalnız bırakmayacak biri gibi.

Uzun zamandır ilk kez yüreğinin ısındığını hissetti. İlk kez günleri artık boş gelmiyordu.

Bazen tek bir fincan kahve sadece bir sabahı değil, tüm hayatınızı değiştirebilir.