Murat geldi, kapıyı açtım

Bir zamanlar küçük bir kasabada, herkesin çok sevdiği ve saygı duyduğu bir konfeksiyon ustası yaşardı. Adı Ahmet’ti. Ahmet, genç yaşlarından beri kumaşları ve iplikleri adeta sihirli elleriyle birer sanat eserine dönüştüren yetenekli bir terziydi. Babasından öğrendiği bu mesleği yıllardır büyük bir sevgi ve titizlikle sürdürüyordu.
Ahmet’in en büyük destekçisi ve ilham kaynağı ise eşi Zeynep’ti. Zeynep, her zaman Ahmet’in yanında olmuş, onun başarısı için elinden gelen her şeyi yapmıştı. Ahmet de Zeynep’e olan sevgisini ve minnettarlığını her fırsatta dile getirirdi. Onların bu güçlü bağı, işlerine de yansıyordu.
Bir gün Ahmet, kasabanın en zengin ailesinden bir davet aldı. Aile, büyük bir balo düzenleyecek ve Ahmet’ten özel bir elbise dikmesini istemişti. Ahmet, böyle önemli bir görev için hem çok heyecanlı hem de biraz gergindi. Zeynep ise ona her zamanki gibi güven verici bir gülümsemeyle destek oldu.
Ahmet, hemen işe koyuldu. Kumaşları büyük bir özenle seçti, desenleri dikkatlice çizdi ve her bir dikişi titizlikle yaptı. Ancak, ne kadar uğraşsa da bir şeyler eksik gibi hissediyordu. İşte tam o sırada Zeynep’in bir önerisi oldu. “Neden elbiseye biraz da aşkımızın dokusunu katmıyorsun?” dedi gülümseyerek.
Ahmet, Zeynep’in bu önerisi üzerine düşünmeye başladı. Zeynep’in ona verdiği sevgi ve destek, bu elbiseyi daha da özel kılacaktı. Ahmet, elbiseye ince işlenmiş kalp desenleri ekledi. Her bir kalp, Ahmet’in Zeynep’e olan sevgisini simgeliyordu.