Oğlunun sesi odayı doldurunca, bir an sessizlik oldu. Gelin kafasını eğip sessiz sedasız geri çekildi, odayı terk etti. Oğlunun gözlerinde hiddet ve şaşkınlık vardı. “Baba,” dedi hafif bir tonla, “ellerini göster.” Titreyen ellerini uzattım ona, kızarmış, sıcak sudan yanmıştı. Oğlum derin bir soluk aldı, “Sana bu yapılmamalıydı,” diye fısıldadı, gözlerinde suçluluk parıltısı. “Bunu nasıl gözden kaçırdım?” “Boş ver oğlum,” dedim, sanki her şey sıradanmış gibi, “kaza işte. Gelinin de bir suçu yok, o da genç, bir sürü derdi var. Zaten bende hep bir yük oldum size, evden Ocaktan kopunca insan bu tür hissediyor.” Oğlum oturup kafasını ellerinin arasına aldı, derin bir fikire daldı. “Baba, biz seni evimizde görmek istiyoruz ama… seni bu tür incinmiş görmek… bu benim amacıyla çok zor.” Gözleri dolmuştu, sesi titriyordu. “Keşke annem burada olsaydı.” Bu söz beni derinden yaraladı ama bir yandan da yüreğimi ısıttı. “Annen olsaydı,” dedim hafif bir gülümsemeyle, “bana kimse bu tür davranmazdı, biliyorsun.” Oğlum kafasını salladı. “Benim bir şeyler yapmam lazım,” dedi kararlılıkla. “Bu şekilde devam edemeyiz. Seni huzurlu ve mutlu görmek istiyorum, evimde değilse bile diğer bir yerde.” Sözleri beni düşündürdü. “Evladım, nereye gideyim? Benim yerim sizin yanınız, ama anlıyorum, gençsiniz, kendinize de alan lazım. Belki… belki bana yakın bir ev bulursunuz. Hem siz rahat edersiniz hem de ben kendi başıma kalırım. Yine dilediğiniz vakit gelir gidersiniz.” Oğlum bu fikre sıcak bakmış gibi görünüyordu. “Evet,” dedi düşünceli bir şekilde, “belki bu en doğrusu olur. Seni hem gözümün önünde tutarım hem de kendi alanını korursun.” Bu konuşmadan sonra oğlum harekete geçti. Günler içersinde beni rahat ettirecek bir ev buldu, ufak ama şirin bir yer. Bahçesinde oturacak bir köşesi, penceresinden gün ışığı gören bir odası vardı. Eski mahallemize de çok uzakta değildi, komşularım bile arada bir uğrayacaklarını söylediler. Oğlum her gün uğruyor, gelin de bundan sonra daha mesafeli ve saygılı. Yaşamım yavaş yavaş yoluna girmeye başladı. Yalnızlık basit değil, ama en azından kendi evimde, kendi kurduğum düzenle yaşamaya devam ediyorum. Ve her akşam, eşimin fotoğrafına bakıp, ona sessiz sedasız “Beni gene korudun” diyorum. Yaşam bu tür işte, bazı durumlarda insanı en karanlık anlarında bile umutlu bir çıkış yolu buluyor.