Merhaba, ben Zeynep. 22 yaşındayım ve hayatım boyunca yoklukla mücadele ettim. Küçük bir köyde, derme çatma bir evde büyüdüm. Babam tarlada gündelik işçi, annem ise evde bize bakar, ama çoğu zaman yiyecek ekmeğimiz bile olmazdı. Şimdi şehirde bir yemekhanede çalışıyorum. Tabağımıza yemek koyabilmek için her gün alın teri döküyorum. Size fakir bir genç kız olarak hayatımı, yemekhanede geçirdiğim günleri ve bu mücadelenin beni nasıl şekillendirdiğini anlatmak istiyorum.Köyde geçim zordu. Okulu 8. sınıfta bırakmak zorunda kaldım; çünkü aileme destek olmam gerekiyordu. 18 yaşımda şehre geldim, bir akrabamızın yanında kalarak iş aradım. Sonunda bir yemekhanede iş buldum. Sabahın köründe kalkıp, akşam geç saatlere kadar tabak yıkıyor, yemek servis ediyor, mutfakta koşturuyorum. İlk günler ellerim yara oldu, ayaklarım şişti. Ama o ilk maaşı aldığımda, anneme para gönderdiğimde hissettiğim gurur her şeye değdi.Yemekhanede çalışmak kolay değil. Her gün yüzlerce kişiye yemek yetiştiriyoruz. Bazen müşteriler bağırıyor, “Yemek soğuk!” ya da “Bu ne yavaş servis!” diyorlar. Sabırlı olmaya çalışıyorum, çünkü bu iş benim geçim kaynağım. Ama itiraf edeyim, bazen gözyaşlarımı tutamıyorum. Yine de iş arkadaşlarım bir aile gibi; birbirimize destek oluyoruz. Mutfakta Şef Hüseyin Abi var, bana hep “Zeynep, sen bu hayatta çok şeyi başarırsın,” der. Onun bu sözleri, içimdeki umudu canlı tutuyor.Fakirlik, insanı hem kırar hem de güçlendirir. Çocukken arkadaşlarımın yeni kıyafetlerini, güzel defterlerini kıskanırdım. Ama şimdi anlıyorum ki, asıl zenginlik insanın kendi emeğiyle ayakta durması. Yemekhanede çalışırken, her tabağa yemek koyduğumda, birinin karnını doyurduğumu bilmek bana huzur veriyor. Kendi paramla aldığım ilk ayakkabıyı giydiğimde, sanki dünyalar benim olmuştu. O ayakkabılarla köydeki kardeşlerime giderken hissettiğim mutluluğu tarif edemem. Devamı sonraki sayfada Go’rsele do’kunun…