Max yürümeye devam etmek, ritmini korumak istiyordu. Ama bir şey onu durdurdu.
— Bu arabayı satıyor musunuz? diye sordu.
— Merhaba, evet — diye yanıtladı çocuklardan biri. — Ben Ethan, bu da kardeşim Mark. Almak ister misin? Harika, bayıldık… Ama annemiz şu anda hasta.
Max tam kibarca reddedecekken Ethan aşağı baktı ve fısıldadı:
— Biliyor musun… geceleri ağlıyor, uyuduğumuzu sanıyor.
Max sessizce cüzdanını çıkarıp bir banknot uzattı.
— Hayır, hayır, bu çok fazla! Sadece biraz istedik — Mark başını salladı.
Max gülümsedi. O çocukta kendini görüyordu; iş ve toplantılar her şeyi ele geçirmeden önceki halini.
İçinde derin bir istek uyandı: Bu masumiyeti ve dürüstlüğü korumak. Kendisi de sıcaklıktan ve gerçek değerlerden yoksundu.
— Nerede yaşıyorsun? — diye sordu.
Mark, kafenin üstündeki bir pencereyi işaret etti. Max, çocuklarla birlikte merdivenleri çıktı. Kapıyı çaldılar… ve kapı açıldığında, Max, orada duran kadını görünce nefesini tuttu…Devamı sonraki sayfada go’rsele ilerleyn…