Aniden tıbbi ekipmandan keskin bir bip sesi geldi ve monitörler sanki bilinmeyen bir sinyal almış gibi yanıp sönmeye başladı. Kalp atışları hızlandı, nefes alışı değişti.

— Neler oluyor?! — diye bağırdı hemşire odaya koşarken.

Doktorlar panik içinde içeri koştular. Gözlerine inanamadılar: Ekranda kendiliğinden solunumun ilk belirgin belirtileri belirdi.

Polis memuru gözlerini kırpıştırdı, sonra parmaklarını oynatmaya çalıştı. Yavru köpek neşeyle havladı ve sanki onu tamamen hayata geri çağırıyormuş gibi burnunu yanağına sürttü.

Bu olguyu kimse açıklayamıyordu; belki de tanıdık koku, ses, köpeğin varlığı beynin en derin mekanizmalarını harekete geçirmiş, hafızayı ve yaşama isteğini uyandırmıştı.

Subay güçsüzdü ama bilincini yeniden kazandı ve uzun bir aradan sonra ilk kez bakışları doğrudan neşeli Lari’ye odaklandı. Hatta gülümsemeye çalışıyor gibiydi.

Şokun etkisinden yeni kurtulan doktorlar birbirlerine baktılar ve içlerinden biri sessizce şöyle dedi:

— Eh, dostum… anlaşılan boşuna değilmiş ona veda etmemiz.