O an kalbim deli gibi çarpmaya başladı, elim titredi ama mesajıgörmeden duramazdım. Telefonu açtım, mesajı okudum… “Canım, bu gece çok güzeldi, seni şuandan özledim.” Başımı döndüren bir şok dalgası sardı bedenimi, gözlerim doldu ama gözyaşlarım akmıyordu, sanki donmuş gibiydim. İçimde hem hiddet hem de korku vardı. O mesajın anlamını kabul etmek istemedim, belki bir hatalı anlaşılma, belki bir oyun, ama içimde bir ses bunun gerçek olduğunu fısıldıyordu.

Bir an durdum, ne yapmalıyım diye düşündüm. Uyandırıp hesap sormalı mıydım, yoksa sessiz sedasız sabahı mı beklemeliydim? Kafamda binbir fikir dolaşırken, gözüm telefona takıldı. Mesaj kimden gelmişti? Adını bilmiyordum, yalnızca kalp emojisiyle kaydedilmiş bir isimdi. O an mideme bir yumruk yemiş gibi hissettim. Bu, düşündüğümden de kötüydü.

Telefonu yerine koydum ve yatağa gittim. Yanında yatmak bile dayanılmazdı bundan sonra. Gözyaşlarım yavaş yavaş akmaya başladı, sessiz sedasız ağladım, solukim düğümlendi, ama sesimi çıkarmadım. O ise derin bir uykudaydı, sanki hiçbir şey olmamış gibi. Kafam karmakarışıktı; kalbim kırılmış, güvenim yerle bir olmuştu.

Sabah ne yapacağımı bilmiyordum. Tüm hayatım gözümün önünden geçiyordu. Çocuklarımın yüzlerini düşündüm, onları bu hale nasıl sokacaktım? Ya annem, kardeşim? Hepsini aklımdan geçirirken, içimde artan bir güç hissettim. Bir şey yapmalıydım. Ama ne?Sabah olur olmaz eşim kalktı, hiçbir şey olmamış gibi telefonunu aldı ve banyoya gitti. Ben de derin bir soluk aldım ve kararımı verdim.

Üsteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.