Varlığımın gerçekliğini -Claire olarak değil, belki de farkında olmadan başkasının trajedisiyle belirlenmiş bir hayat yaşayan biri olarak- idrak ederken tüylerim diken diken oldu. Mektuplardaki kadının adı Emma’ydı. Ona olan benzerliğim basit bir tesadüf değil, hayatımı ödünç alınmış bir kimlik ve dile getirilmemiş gerçeklerden oluşan karmaşık bir dokuya dönüştüren bir keşifti.

Aklım Bay Whitaker’la yaşadığım her karşılaşmaya, her sohbete, her gizemli söze geri dönüyordu. Bir zamanlar zararsız sayılan soruları şimdi daha karanlık bir anlam taşıyordu. Bahçe – Emma’nın en sevdiği yer. Ev – farkında olmadan adım attığım bir hayatın anılarıyla dolu bir alan. Sıradan aktivitelerime olan ilgisi boş bir merak değil, çoktan gitmiş bir kızın varlığını korumak için çaresiz bir çabaydı.

Dolabı kapattım, vahyin ağırlığı boğucu bir sis gibi üzerime çöktü. Her geçen saniye, kim olduğumla kim olduğumu sandığım arasındaki ayrım giderek bulanıklaşıyordu. Bay Whitaker’la yüzleşmek, bir açıklama talep etmek ve sessiz, dikkatli bakışlarının ardındaki niyetleri anlamak için karşı konulmaz bir istek duyuyordum.

Çalışma odasından çıktığımda, içinde bulunduğum durumun gerçekliği beni sardı, geçmişimi, bugünümü ve geleceğimi yeniden şekillendirdi. Michael ne kadarını biliyordu? Evliliğim bu gizli gerçeklerden oluşan kırılgan temel üzerine mi kurulmuştu? Ayaklarımın altındaki zeminin sarsıldığını hissettim; bir zamanlar istikrarlı olan hayat şimdi dipsiz bir uçurumun kenarında sallanıyordu.

Bay Whitaker’la yüzleşmenin, bizi birbirine bağlayan acı dolu gerçekleri açığa çıkarmak kadar kimliğimi geri kazanmamla da ilgili olacağını fark ettim. Bir zamanlar evi dolduran sessizlik, şimdi cevapsız soruların kakofonisine dönüşmüştü; sessizliğine rağmen, kendimi içinde bulduğum paramparça dünya hakkında çok şey anlatan bir sessizlik.