Ekranda, açık bırakıldığı anlaşılan arka kapıdan dikkatlice içeri bir maymunun nasıl girdiği açıkça görülüyordu. Evet, anlamlı gözleri ve akrobat gibi bir kuyruğu olan gerçek, tüylü bir maymun.

Rastgele bir ziyaretçi olmadığı belliydi. Önce mağazada kimse olmadığından emin olmak için göz attı. Sonra sessizce meyve reyonuna gidip gerçek bir gurme gibi özenle seçmeye başladı.

Önce bir muz kopardı, kokladı, beğenmedi ve çöpe attı. Sonra bir şeftali buldu, kutuların arasına oturdu ve dikkatlice yemeye başladı.

Personelden biri yanından geçtiğinde, hemen kutuların arkasına saklandı, saklambaç oynuyormuş gibi donakaldı. Sonra, tekrar yalnız kaldığında tadımına devam etti.

Görüntülerde şunları yedi:

– iki muz,
– yarım ananas (evet, ananası pençeleriyle açtı!),
– bir avokado (ısırıp attı – tadını beğenmedi)
– ve armut – işte gerçek aşk buydu.

Görüntüleri tekrar tekrar izledim. Önce tamamen şokta. Sonra hafif bir gülümsemeyle. Sonra da gülmeden edemedim. Bu küstah küçük yaratık neredeyse her gün “baskınlar” yapıyordu ve biz hiçbir şey bilmiyorduk.

Ertesi gün, her zamankinden daha erken geldim ve arka kapının önünde durdum. Ve biliyor musun? Geldi. Kendinden emin, utanmadan, sanki evdeymiş gibi. Durdu, bana baktı… ve kaşlarını çattı.

Ona bir muz uzattım.

O zamandan beri sadece bir mağazam ve harika bir ekibim değil, aynı zamanda… Fru-Fru adında bir maymunum da var. Bir anlaşma yaptık: Artık hırsızlık yapmayacak ve ben de ona her gün biraz meyve bırakacağım.