“Merhaba, teyzeciğim, bisikletimin zinciri attı da… su alabilir miyim acaba?”
Yüzü sıcaktı, sesi nazikti.
Gülümsedim. “Tabii, gel içeri,” dedim, neden dediğimi bile anlamadan.

Mutfağa yöneldiğimde ayak seslerini dinledim. Sanki ev uzun zaman sonra bir sesle canlanmıştı. Ona bir bardak su uzatırken, göz göze geldik yine. Bu sefer daha yakındık. Daha sessizdik. Ve içimden geçen tek şey şuydu:
“Ben sadece bir perde açtım… ama sanki yıllardır kapalı duran bir başka pencere açıldı içimde.”

O gün ne uzun ne kısa bir sohbet ettik. Yaş farkı, hayat farkı, zaman farkı… O anda hiçbirinin anlamı yoktu. Çünkü ben yıllardır ilk defa kalbimin attığını gerçekten duydum.

Ve o gün, sadece bir perde değil, belki de yeniden bir hayat açıldı önümde.