Her sabah olduğu gibi o sabah da uyanır uyanmaz mutfağa gidip kahvemi yaptım. Evin içinde sessizlik vardı. Çocukların gürültüsü, eşimin ayak sesleri, televizyondan gelen haberler… Hepsi geçmişin duvarlarında kalmıştı. Şimdi yalnızdım, ama alışmıştım. Belki de huzur böyle bir şeydi.

Salona geçtim. Evin sadece bir penceresinde perde vardı, o da kalın kadife. Diğer camlar zaten bahçeye bakardı ama bu pencere… Bu pencere sokağa açılırdı. Merak işte… Yıllardır her sabah o perdeyi bir kere açar, dışarıya şöyle bir göz atardım.

Perdeyi çektim.

Ve işte o anda gördüm onu.
Kaldırımın kenarında durmuş, duvara yaslanmış bir genç. Siyah tişörtü rüzgârda dalgalanıyor, saçları güneşte parlıyordu. Gözleri… Gözleri sanki doğrudan benim camı arıyordu. Bir an göz göze geldik. Hemen perdenin ucunu gevşettim, ama çok geçti. Gördü.

İçimde yıllardır suskun kalan bir taraf uyanmıştı sanki. Birkaç dakika geçti, gözüm hâlâ camdaydı. Derken… kapım çaldı. Kalbim biraz hızlı atmaya başladı. Sakin olmaya çalışarak kapıyı açtım. Karşımdaydı…