Pilot kapıdan içeri girdiğinde, üzerindeki üniformaya rağmen tanıdık bir aura vardı. Yaklaştıkça yüz hatları netleşti. Gözlerime inanamadım. Bu… bu imkânsızdı. Gözlerim dolmaya başladı.

“Merhaba,” dedi yumuşak bir sesle. “Beni tanıdın mı?”

Sanki zaman geriye sarıldı. On yedi yıl önceki bir yaz sabahı geldi aklıma. Havalimanında birbirimize son kez el salladığımız o an. Babam… beni terk ettiğini sandığım adam, şimdi karşımdaydı.

“Baba?” dedim fısıltıyla.

Başını eğdi ve dudaklarında kırık bir gülümseme belirdi. “Evet. Biliyorum, açıklanacak çok şey var. Ama sana pilot olacağımı söylemiştim, değil mi?”

Sanki kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Aklımdan binlerce soru geçiyordu. Neden gitmişti? Neden haber vermemişti? Neden şimdi?

“Elimden alınmıştın,” dedi. “Seni bulmam, seni tekrar görebilmem yıllarımı aldı. Ama öğrendim ki bu uçuştasın… ve rotayı değiştirdim. Bu uçuşu ben seçtim.”

Kelimeler boğazıma düğümlendi. Ne diyeceğimi bilemedim. Gözümdeki yaşları sildim ve sadece fısıldayabildim:

“Neden şimdi?”

“Çünkü sonunda seni buldum. Ve ikinci bir şans için hiçbir zaman çok geç değildir.”

Kabin bomboştu. Herkes inmişti. Sadece ben, o ve geçmişin gölgesi kalmıştı. Ama belki de bu, yeni bir başlangıcın ilk dakikasıydı… uçuş bitmişti, ama yolculuk şimdi başlıyordu.