Çamaşır makinesine atmak için ceketini toplarken cebinde buruşuk bir kağıt buldum. Bir otel fişi. Üzerinde tarih: geçen hafta sonu. O gün annesinin köyüne gideceğini söylemişti. Saatlerce telefonu çekmiyordu. Sormadım. Hemen yüzüne vurmak istemedim. Önce emin olmam gerekiyordu.

İnternetten oteli araştırdım. Sonra biraz daha derine indim. Rezervasyonlar halka açık değildi ama otelin sosyal medya sayfasında paylaşılmış bir fotoğrafta Tolga’yı fark ettim. Yanında bir kadın. Gözlük takmış ama tanımamam mümkün değildi.

Ece. Tolga’nın iş yerinden tanıdığım kadın. Hani şu “Sadece arkadaşız ya, aynı projede çalışıyoruz” dediği.

İçim yandı. Elim ayağım buz gibi oldu. Ama yine de delil istedim. Beni aptal yerine koyan birine bağırıp çağırmak istemiyordum. Sessizce planımı yaptım.

Ertesi cumartesi Tolga, “Toplantı var, öğleden sonra ofise geçeceğim,” dedi. Giyinip çıktı. Ben de beş dakika sonra taksiye atlayıp peşine düştüm. İçim içimi yiyordu, ama bilmek zorundaydım. Taksi uzaktan otelin önünde durdu. Bir süre bekledim. Sonra onu gördüm.

Tolga, Ece’yle kol kolaydı. Gülüyorlardı. Öyle içtendi ki o kahkaha, yıllardır bana göstermediği yüzünü ona gösterdiğini anladım.

Artık duracak bir sebebim kalmamıştı. Arabadan indim, dik yürüdüm. Lobide göz göze geldik.

Tolga’nın yüzündeki ifade… Hayatım boyunca unutamayacağım. Dondu kaldı. Ece de şaşkındı ama o an yalnızca Tolga’ya baktım.

“Sadece arkadaş ha?” dedim, sesi titremeyen bir soğukkanlılıkla.

Arkamı dönüp çıktım.

Arabaya bindiğimde gözyaşlarım sessizce aktı. Kalbim kırılmıştı, evet. Ama bir yönüm, sonunda gerçeği gördüğü için huzur içindeydi.

Artık kandırılmıyordum.
Artık o hikâyenin mağduru değil, anlatıcısıydım.